8. Nazareth

Loofhuttenfeest in aantocht. In Israel blijkt het oppassen geblazen als er een feestdag in de lucht hangt. Het is een blij feest gerelateerd aan de aankomst in Israel na de veertigjarige vlucht uit Egypte en een oogstfeest. Het begint dit jaar op donderdag en duurt een week en we nemen dus en passant ook de sabbat mee.

Nazareth is een overwegend arabische stad, maar volgt uiteraard wel de nationale feestdagen. Om niet verdwaald te raken in allerlei gesloten of niet functionerende diensten besluiten we tot zondag in de stad te blijven.

De stad is een melee van culturen en godsdiensten. Katholieke kerken, moskeeen, synagoge, grieks orthodoxe kerk staan dicht op elkaar en in de vroege morgen strijden ze om het geluid. De mufti begint het vroegst, gevolgd door de katholieke kerkklokken die het vervolgens ieder half uur doen. De mufti geeft een toegift. Gewenning en de toename achtergrondgeluid in de stad zorgen er voor dat het er niet meer toe doet.

Uiteraard is Nazareth doordesemt van de annunciatie. De recente, mooie, kathedraal herbergt de verering van Maria en die van Jozeph. Er zijn archeologische opgravingen van een huis uit de tijd van 800 jaar voor Chr., de tijd van koning David, en van de tijd van het verhaal van Jezus. Hij zou hier gelopen kunnen hebben. De overgang wordt ook mooi gekarakteriseerd door de christelijke synagoge. Tot de geboorte van Jezus was het een synagoge en vanaf dat moment een kerk. Het symboliseert zeker ook de tegenstellingen tussen de godsdiensten.

Bij de grieks-orthodoxe kerk zien we protest tegen inname van 'waqf' gebieden. Gebieden die christelijke en islamitisch organisaties in beheer hebben gekregen van de staat voor 1948, en die nu terug genomen worden door de israelische staat omdat in de gebieden de joodse archeologische bronnen beschadigd zouden worden. Het lijkt erop dat ook dit probleem zich met name in Jeruzalem voordoet.

Tegenstellingen, die Nazareth graag zou overwinnen. In ieder geval doet het een poging. De negende weg, een franse katholiek eucomenische gemeenschap, tracht wel begrip te bevorderen, maar blijft in mijn visie steken in de tegenstellingen gebaseerd op de oude tijd en betrekt zeker niet de islam bij het wederzijds begrip. Dat zou hier misschien een betere kans verdienen.

In ieder geval leven en werken de mensen hier volop samen. 'Natuurlijk, we weten niet beter dan dat we het samen doen' zegt onze jonge, islamitische hotelbaas. Op een muur lezen we dat gewoon samenleven de enige manier is om verdere slachtoffers en verdrevenen te voorkomen.

We besluiten op vrijdag een eerste wandeling te maken in het kader van de Israel National Trail, voor we zondag de Jesus Trail gaan beginnen.

Met veel mazzel en hulp van buiten komen we op het goede pad om met het openbaar vervoer, 70km inclusief een omweg, onder aan de Berg Tabor te komen. Ik hoor als het ware de bijbelkenners onder ons goedkeurend mompelen. Een berg waar immers volgens het verhaal, een cruciale gebeurtenis met Jezus plaats vond. Wij nemen vanuit het stadje Tavor de stijle helling naar boven. Bijna 2 km omhoog met een gemiddeld stijgingspercentage van 30%. Zuiver een feit, geen verhaal. Boven gekomen wachtten we geen verdere wonderen meer af en gaan langs een haarspeldweg naar beneden, naar Shibli.Daar treffen we een verzamelplaats van toeristenbussen aan. De grote bus mag niet omhoog en dus worden de toeristen overgeladen in kleine busjes die hen naar boven, naar de Transfiguratiekathedraal, brengen. Wij realiseren ons weer dat onze manier van reizen een stuk aantrekkelijker is (eufemisme!)

Tegelijkertijd komen we met beide benen weer in het aardse bestaan. Als we om half drie 's middags vragen hoe laat er een bus gaat (naar Afula of Nazareth) dan krijgen we als antwoord dat er geen bussen rijden, sabbat begint immers. Er wordt voor ons geregeld dat we om vijf uur mee kunnen rijden naar Nazareth, kosten NIS 150,- ruim €35,-. Dan gebeurt er een wonder, er rijdt toch eenus, maar helaas deze is voorbij. Om verdere wonderen te voorkomen, laten we ons verder geen oren meer aan naaien. We liften met de eerste de beste passerende auto naar de snelweg en daar, bij een bushalte, hebben we binnen een paar minuten een lift naar Afula en dan is er gewoon een busje dat ons voor NIS 20,- naar Nazareth brengt. We zijn voor vijf uur in ons hotel. Meerdere ervaringen rijker: waar toeristen zijn kan je makkelijk bedonderd worden en liften in Israel werkt.

Na nog een dag ondergedompeld te zijn in de verhalen van zowel het oude als het nieuwe testament in de kerken van de stad, merken we dat we meer inzicht in het verhaal krijgen, maar misschien wel daardoor niet dichter bij het geloof.