7. De tiende speciale dag

Ik schreef al over de planning op de boot. Dan nu de prachtige apotheose van de bootreis.

Bij het vertrek uit Alexandrie is de idee dat we de volgende morgen om 8:00 uur in Ashdod, Israel aankomen. We kunnen dan uiterlijk tussen 15:00-16:00 uur van boord. Ik nam dit met een grote korrel zeezout.

Om 8:00 uur de volgende morgen moeten we nog zo'n 100 km varen. Iets minder dan 30km/uur, dus reken maar uit. Op de rede aangekomen zo rond het middaguur heeft de loods pas om half twee tijd om het schip de haven in te manouvreren. De Israelische veiligheids- en immigratiefunctionarissen nemen aan boord ruim de tijd voor het inreis interview. De afgifte van de benodigde stempels en extra pasje is de kers op de taart van het proces. Het wordt allengs donker. Het lijkt ons beter om nog een nacht aan boord te blijven. Het schip zal de volgende morgen om een uur of 7:00 vertrekken en de kapitein, master, regelt voor ons een taxi naar het busstation in Ashdod. We gaan rustig slapen. Om kwart voor elf worden we ruw in onze eerste slaap gestoord. De boot vertrekt om 4:00 uur 's nachts en we krijgen om 3:00 uur een taxi. Maar waar naar toe? We zijn even van de leg en proberen nog wat info te ktijgen, maar dat is niet het sterkste punt op een vrachtschip. We besluiten geen gebruik te maken van de taxi en in de veilige omgeving van de haven te blijven tot het licht wordt. Van slapen komt niet veel meer terecht. Uiteindelijk worden we om bijna half vijf 's ochtends bij de poort van de haven afgezet. De veiligheidsdienst ter plekke doet, op een allervriendelijkste manier overigens, ook nog zijn plas over de gehele inreis procedure. Voor vijven staan we buiten. Weinig slaap gehad, maar we wilden avontuur, nu dan krijgen we avontuur. We wachten in een stadsbushokje tot het enigszins licht wordt en lopen met de kaart op de iphone in de hand de eerste vijf kilometer in Israel. We scoren na drie vergeefse pogingen Israelisch geld, shekels. We halen een kop koffie met een broodje op het busstation. Om half acht zijn we op weg naar Nazareth, ons eerste doel.

Na een overstap in Tel Aviv, opnieuw koffie, gaat de busreis in eerste instantie door een snelweglandschap en hebben we moeite de ogen open te houden. Plots zijn we in een bruisend israelisch, arabische stad en de chauffeur van de bus vindt dat we er zijn. Nazareth. We gaan op zoek naar Michels House, een tip van via via vrienden. We raken verzeild in de souk en komen mensen tegen die we aan boord niet meer gezien hebben: andere toeristen.

Hoewel er veel overnachtingsruimte vol is, het loofhuttenfeest komt er aan, lukt het om goede accomodatie te vinden. We zijn in de stad waar volgens zeggen, de christelijke geschiedenis zo'n beetje begint. De annunciatie. We zijn benieuwd.