Eerste dagen.

Vol van jaloezieopwekkendevreugde laat ik vorige week aan vrienden de prachtige weersvooruitzichten en temperaturen zien van het eerste kleine stukje van onze reis. Venetie, Padua. Het regende dus bij aankomst. De geplande B&B ligt zo'n 5 km buiten het centrum van Padua. Rustige omgeving met alle gevolgen van dien. Het enige eetetablissement is gesloten, zo te zien voorgoed. Een broodje met een glas wijn is het eerste avondmaal. Kortom de jaloeziekan in de kast.

Niet voor lang overigens. De volgende morgen klaart het op en ik laat me verrassen door de, hoge, prijs van een busboot in Venetie. De lunch, een goede pranzo, met een glas wijn is genieten, mijn kijk op ouderenzorg voor jezelf zal ik maar zeggen. Op naar de Arsenale. Het 'vrije' tentoonstellingsdeel van de biennale. We zijn opnieuw verrast. Prachtige beelden, schilderijen, schitterende videokunst en een lugubere kijk op de transformatie van de mens van het jaar nul naar die van de toekomst. Dat laatste is de landeninzending van Italie. Het beste bewijs dat een landeninzending beter niet in de Arsenale tentoongesteld moet worden.

De moderne kunst laten we in Venetie. De volgende dag is in het teken van oude kunst. In de prachtige kapel van Scrovegna, een woekeraar die zijn zonden wilde afkopen in het begin van de veertiende eeuw, zien we muurschilderingen van Giotto. Een begrip voor kunstkenners. Ben je dat niet direct, dan is het leuk om je er even in te verdiepen. De schilderingen van de beste leerling van Cimabue (weer zo'n begrip) zijn meer dan 700 jaar oud en worden zeer goed bewaard. Het bezoek van de kapel is een waar ritueel. De hoogtepunten van het oude testament zijn verbeeld, evenals een aantal deugden en zonden. Kortom: leerzaam. De oude stad is zeer genoeglijk, met prachtige gebouwen uit de 'Roemeinse tijd'. We vinden ook de kathedraal van de heilige Antonius van Padua. In de kerk is niet te merken dat hij ooit als franciskaan de gelofte van armoede heeft afgelegd. Of deden Fransiskanen dat niet? Een pracht en praal die gepaard gaat met een aanbidding door een horde van gelovige toeristen, op het idolate af. Als humanist ben ik er beduusd van. Gelukkig kan ik me laven aan de witte wijn op een gezellig druk terras aan de rand van de markt, na alle eeuwen nog steeds het levende hart van de stad.

Het contact met de rederij voor onze bootreis verloopt moeizaam. Het is een ware oefening in loslaten. Waar je geen invloed op hebt moet je ook niet proberen te beinvloeden. We besluiten vrijdag bijtijds naar Monfalcone te reizen en eens een kijkje te nemen op de burelen van onze contacersoon Marc. Dat levert wat op. We vertrekken zondag en niet maandag zoals we per mail hadden gehoord. Vanaf zondag dus een poosje zonder mail en internet. Over loslaten gesproken.