2. De scheepsreis.

De symboliek van het varen naar Israel, na het maken van drie pelgrimstochten, ligt in de overlevering dat Petrus ooit per schip vanuit Palestina naar Italie is gekomen. De wereldwijde vooruitgang heeft het op een of andere manier onmogelijk gemaakt dezelfde reis in andere richting te maken. Een vrachtschip met passagiersaccomodatie is dan iets dat voor mij toch wel aan die symboliek beantwoordt.

De aanloop naar het inschepen is al bekend, de dag waarop mag er ook zijn. Vanuit het hotel is het ongeveer drie kwartier lopen naar de haven. Bussen rijden niet op de christelijke rustdag. In de haven wordt wel gewerkt. We zijn er op het afgesproken tijdstip, 8:00 uur in de ochtend. Rond het gebouw van de firma die onze inscheping moet regelen heerst een zondagse rust. Denken dat alles in orde komt valt niet mee. Ontegenzeggelijk spoken er vreemde ideeen door je hoofd. Speelt een rol dat we in de directe omgeving van de gebouwen in het havengebied niet iets zien dat op een schip lijkt. Je zoekt bij elkaar de ontkenning van de spookbeelden en de bevestiging dat alles wel zo zal horen.

Onverwacht zie ik in het gebouw beweging. Het blijkt onze contactpersoon. Marco begeleidt ons naar de 'Gendarme di Finance'. Daar wordt per officieel ingevuld papier, in tweevoud zonder kopieerapparaat dat blijkbaar op zondag vrij is, vastgesteld dat wij zonder onmogelijk grote hoeveelheden geld de Europese Unie willen ontvluchten. Dan de haven in. Het schip blijkt er toch te liggen. We monsteren zo rond 9:00 uur aan. Installeren ons in onze hut, die voorzien is van de naamsbekende kooien. Smal maar comfortabel zoals later blijkt. De etenstijden worden meegedeeld en een speciale tafel in de officiersmess wordt ons toegewezen. We kijken wat rond op en buiten het schip. Dat werkt op de zenuwen van alle 26 medewerkers aan boord: dit is zwaar tegen alle veiligheidsregels. Zeker als, zoals op dat moment, het schip wordt geladen. We krijgen 's avonds niet voor niets een veiligheidsinstructie. De officier die hiermee belast, is een vijftiger uit het diepe, hete, zuiden van India. Hij vertelt later dat Grimaldi met Italiaans en Indiaas management werkt. Zijn vrouw en kinderen, een dochter van 13 en een zoon van 10, weten niet beter dan dat papa zes maanden weg is en dat ze het dan zelf moeten uitzoeken. Ik vraag of hij ze niet mist zolang, komen de tranen bijna in zijn ogen. Hij vertelt dat zijn vrouw iedere nacht wacht tot de zon weer opkomt. Het is keihard. Hij verdient goed geld, zijn kinderen kunnen een goede opleiding krijgen, maar zullen nooit gaan varen.

Als we 's morgens horen dat we 's avonds om 18:00 uur zullen afvaren, wordt het tijd voor berusting. Een aardig thema, dat ook weer opkomt als we horen dat we na een uur varen voor anker gaan op de rede van de havenplaats Koper in Slovenie. Berusting vat versterkt post als blijkt dat we hier minimaal 1 dag maar hoogstwaarschijnlijk 2 dagen blijven liggen. Het wordt tijd dat ik me verdiep in de details van het upper deck. Het regent.