Soukot.

Israelisch voor het 7 dagen durende loofhuttenfeest. De avond voor de laatste dag is het grote feest en alles is gesloten. We merken niet zo veel van feesten. Het heeft er, vreemd genoeg, alle schijn van dat het binnen gevierd wordt. De volgende dag, de laatste dus, is gewoon sabbat. Geen bussen. Ons plan naar Haifa te reizen strandt aan het strand van het meer van Tiberias. We zijn een beetje besluiteloos bij het, gesloten, bustation. Gaan we terug naar het hotel van vannacht, gaan we liften. Waar komen we dan uit? Henny stelt voor een hotel in te lopen en te vragen om goede raad. Een alleraardigste, ik zou haast zeggen allerliefste, receptioniste zoekt uit hoe laat de bussen weer gaan rijden. De eerste bus naar Haifa vertrekt om 16.45 uur. "Waar gaan jullie dan naar toe? ". Dat weten we nog niet. "Zal ik even kijken of we iets op internet kunnen vinden?" "Nou, graag", zeg ik blij verrast. Ze zoekt en vindt iets wat er acceptabel uitziet. "Ik bel wel, is het misschien goedkoper". Uiteindelijk maak ik de deal met het hotelletje in Haifa, via haar telefoon, rond. Ze probeert nog even of een taxi naar Haifa financieel aantrekkelijk is. Toch een beetje te duur.

We vertoeven de hele dag aan het meer. We kijken een beetje terug op de gelopen trail. De fikse klauterpartijen. De warmte. De grote sinaasappel-, olijven- en, vooral, afgedekte bananenplantages hebben we niet vermeld. Dat we een koeienkadaver langs een waterstroom aan het eind van de kloof tegenkwamen, hebben we om ethische redenen niet verteld. Dat is niet vol te houden blijkbaar. Het meest beklijven de ontmoetingen met de mensen. Mensen die je welkom heten en niets teveel is je te helpen. Met als ultieme metafoor de 'high five' van de kinderen.

Uiteindelijk blijven we drie nachten in Haifa. Om naar een goed beginpunt te komen om (gedeelten) van de Israël National Trail te gaan lopen zijn we afhankelijk van de bus. Zaterdag is weer gewoon sabbat en dan rijden er geen bussen in de regio. We bekijken de stad. Die is onderverdeeld in hoog, nieuw, duur en laag, oud en onbestemd. Het gemeentebestuur heeft besloten het lage deel weer aantrekkelijk te maken, maar als we er rond lopen stellen we vast dat er nog genoeg te doen is. We gaan met een kabelbaantje naar boven en bezoeken eerst een karmelietenklooster en komen voor de tweede keer de naam van Edith Stein tegen. Een Poolse jodin, geboren aan het eind van de 19e eeuw, die via haar studie fenomenologie en psychologie zich katholiek laat dopen. Ze ontkomt niet aan de holocaust. Een interessant verhaal.

Als we verder lopen komen we eerst bij een van de belangrijkste heilige plaatsen van de bahai. Het voert te ver om hier erg veel meer over te vertellen. Belangrijk is dat in die visie de religieuze leermeesters geplaatst moeten worden in hun eigen tijd. Behalve de goddelijke principes is er in de leer een aantal uitgangspunten die goed aansluit bij die van de huidige tijd, waaronder de gelijkheid van man en vrouw, en vooral een onvermijdelijke wereldvrede.

De heilige plaats is goed beveiligd en als we langs een bepaalde route weer weg willen, kan dat niet. De bewaker vraagt of we uit Nederland komen, we ontkennen dat niet. Hij roept 'Drachten'. Daar blijkt familie te wonen. Saaiste stad van Nederland, dat op Amsterdam en Rotterdam na in zijn geheel saai is. In zijn visie is saai goed. Je kunt beter ruzie maken over de prijs van koffie en thee dan over oorlog en vrede zoals hier. Een opvatting die we met hem delen.

Verder naar beneden komen we bij een aantal oude, duitse huizen. Gesticht door protestantse kerkelingen aan het eind van de 19e eeuw. Nog steeds zijn duitse bijbelteksten boven de deuren van de huizen te zien.

We genieten van het warme water van de middellandse zee en de ondergaande zon. Morgen trekken we weer verder.