11. De Israel National Trail (INT), aangepast.

De stad Haifa uit is niet eenvoudig. Zeker niet als de bussen naar Osafya rijden, wij naar Isfiya willen en dat dan hetzelfde blijkt te zijn. Op goed geluk vragen we de chauffeur ons in het centrum van Isfiya of Osafya te willen waarschuwen . We stappen uit, strijken neer voor de koffie en het bestuderen van de kaart. Vergelijk met de werkelijkheid levert een verrassend beeld: we zitten precies op het punt waar de trail het bos, het Carmel Forest National Park, in gaat. Dit is het grootste park van Israel en is in december 2010 getroffen door een enorme bosbrand. Het herstel is wel zichtbaar, maar de gevolgen van de brand ook. Langzaam maar gestaag banen we ons een weg door het bos. De aanloop naar de beklimming van de berg Shokef, is een afdaling in een droge waterval (contradictie in terminus, maar dat terzijde) met hele steile stukken. Een leuning en later klimijzers staan ons letterlijk en figuurlijk terzijde. De berg op wordt omschreven als 'moderate'. Gemiddeld een slechts 15% helling. 'Moderate' is echt een subjectief begrip. Boven hebben we wel een prachtig uitzicht, waar we ruim de tijd voor nemen. Handig als je op adem moet komen.

De afdaling is zeker goed te doen. We merken dat we na 3 uur lopen op papier slechts 4,5 km hebben gelopen, volgens mijn gps systeem 6 km, toch erg weinig. We besluiten een 'eigen weg' naar het plaatsje Ein Hod te lopen, langs iets bredere en minder rotsachtige dreven. Er zijn wegwerkzaamheden aan de gang, waarschijnlijk in verband met bosherstel. We lopen door een stuk waar allerlei, naar ik aanneem, gedenkstenen staan. Mensen uit de USA maar ook uit Nederland. (We kunnen er niets over vinden op internet). We raken wel even de weg kwijt, lopen wat heen en weer en vinden het verstopte bospaadje toch. We moeten door een stroomdalletje, dat slechts vochtig is en komen op de goede weg. Een man met een auto staat bloemetjes te determineren met in zijn handen een flora en over zijn schouder een automatisch geweer. Ik denk er het mijne van en Henny ook (het mijne, dus we zijn het eens).

Hoe mooi is de taal. Ik heb het plaatsje Ein Hud aangezien voor Ein Hod en we komen dus een beetje verkeerd uit. Gelukkig ligt op de weg van Ein Hud naar Ein Hod een prachtig hotel in Nir Ezyon. Een joods orthodox hotel. Mannen in vol zwart ornaat, jongetjes met pijpekrullen, jongetjes van een jaar of 18 met hoge hoeden, mannen met gebedskleden, vrouwen met pruiken, prachtig allemaal. Wij horen er niet bij, dat is duidelijk. We worden geen blik waardig gegund. Ze schrikken als je sjaloom zegt en wenden zich af. Kortom een hele ervaring. We eten kosher, heerlijke gerechten.

's Ochtends is de orthodoxe mens opgewekter dan in de avond. Het mazzeltov is, relatief gesproken, niet van de lucht. We gaan opgewekt de brede, gladde, licht naar beneden lopende weg op en passeren het kunstenaarsdorp Ein Hod. Daarna is het over met de mazzeltov. Het wordt op de INT weer klimmen en klauteren, dippen en dalen, dat het een lieve lust is. Dat lieve is snel over. Sommige stukken zijn zo venijnig stenig en steil dat het niet echt leuk meer is. We kachelen door tot de vulkanische grotten die mogelijk onder water zijn ontstaan. Nahal Me'arot. Er zijn resten van de eerste mens ontdekt. Een world heritage site. Wel wrang als we weten dat de USA en Israel de UNESCO (de VN organisatire die plekken het predikaat 'world heritage' kan geven) hebben verlaten omdat die organisatie te veel aandacht heeft voor de Palestijnen. Wij komen op een bankje even bij en lopen dan naar de weg. Bussen zijn er niet overvloedig in dit verlaten oord, dus steken we de duim op. Een vrouw stopt, vraagt waar we heen willen en waar we vandaan komen. Bij het laatste antwoord slaakt ze een kreet. Haar dochter is net vanmorgen vertrokken naar Nederland, Rotterdam waar ze met haar vriend woont. Ze vraagt waar we logeren en als we zeggen dat we dat nog niet weten, heeft ze twee alternatieven. Een ervan is een vriendin met een B&B (zonder breakfast). Ze belt en alles wordt geregeld. De vriendin vertelt dat haar zoon gisteren de marathon van ...Amsterdam heeft gelopen. Zikhron Ja'akov is een leuk modern westers stadje met mooie huizen en leuke eetgelegenheden. De basis van de settlement is, als een dertigtal andere, in de jaren dertig van de vorige eeuw gelegd door baron Rothschild. Joodse nederzettingen voordat er sprake was van een Joodse staat. Rothschild haalde europese landbouwkundigen naar de settlements om de landbouw op te zetten. Onder meer de druiventeelt. Er is een prachtig park waar de baron en zijn vrouw zijn (herbegraven).

Een goed glas Israelische wijn en een lekkere warme douche doen het afzien van vanochtend vergeten. We zijn wel blij dat we het wandelen in dit gebied een beetje kort hebben gehouden.

De volgende morgen biedt onze gastvrouw aan ons naar het punt te brengen waar we de INT weer willen oppakken. Daar waar het wat vlakker wordt. Onderweg biedt ze aan ons in Ceasarea, waar we heen willen lopen weer op te halen. Hoeven we geen onderdak te zoeken in een, naar later blijkt, elitair, duur stadje. We stemmen in met het voorstel, zodat we ook zonder rugzak kunnen lopen. Flesje water, fototoestel. We lopen langs een oud romeins aquaduct via een arabisch dorp naar zee. Een paar arabische jongens willen van alles van ons weten. Amsterdam dat lijkt hun wel wat. Hier is het leven ook goed, maar goed goed. Het is zoals het is. We lopen naar de kust, waar kleine vissersbootjes liggen. Primitieve onderkomens met bijbehorende opslagplaatsen. Armoedig. We lopen over strand . Ontmoeten een arabische man waarmee we de situatie in de wereld bespreken. Hij heeft lang in Duirsland gewoond. In West Europa is alles veel kalmer. Hier is alles opgefokt. Tussen joden en arabieren, tussen sjiieten en soennieten, alles. Niemand wil vechten, niemand wil oorlog. We zullen wel moeten, het is de wapenindustrie in Israel, in Amerika, in Europa die vrede onmogelijk maakt. Nu is het Syrie, als dat voorbij is, is het weer ergens anders. In Azie of Afrika of... Hij vindt het zichtbaar leuk en interessant om er met ons over te praten. Wij ook. Israel is een gescheiden leefwereld. Toen ik gisteren met onze liftdame even over religie begon, schakelde ze snel over op haar waarneming van overtrekkende flamingo's. We moeten Israel leuk en aardig vinden. Geen twijfel, de mensen zijn allemaal aardig, behulpzaam en gastvrij.

We hebben onze ervaringen met de INT nog eens bekeken en constateren dat het beter is die niet meer te volgen. Het is zwaar, soms gevaarlijk en het is toch erg heet. We weten zeker dat we Jeruzalem niet lopend zullen halen. Geen ramp, gewoon verstandig. We lopen vanuit de kustplaats Netanya nog een paar lange stukken over het strand. Genieten van het warme water. We maken een nieuw plan. We hebben lopend het St. Pieter in Rome bereikt, we hebben lopend de plek waar St. Pieter in Europa aankwam bereikt en we hebben lopend de plek waar het eerste huis van St. Pieter stond bereikt. Petrus zal trots zijn. We nemen zondag de bus naar Jeruzalem.