16. Woestijn.

We besluiten ons beeld van Israel nog een maal uit te breiden. De woestijn in het zuiden. We probeerden uit te zoeken hoe dat dan met bussen gaat, maar dat is niet echt gelukt. We gaan op goed geluk naar Be'er Sheva, een plaats op de noordrand van de woestijn en zien dan verder. Op zondag gaat heel dienstplichtig Israel (alle mannen, op de ultra-orthodoxe na, voor drie jaar en alle vrouwen voor twee jaar) terug naar de kazernes en oefenterreinen. Waarschijnlijk vooral naar die gebieden waar een blind paard geen kwaad kan doen, de woestijn. In Jeruzalem is het al druk bij de ingang naar de bus, beetje dringerig. Een wat oudere man kijkt het meewarig aan.

In Be'er Sheva blijkt het geen enkel probleem een buslijn te vinden naar Mitzpe Ramon, van waaruit mooie wandelingen te maken zijn. Om echter bus 65 in te komen, moet een veldslag met het Israelische leger gevoerd worden. Gelukkig zijn ze niet meer zo sterk als in de tijd van de 6-daagse oorlog. Henny krijgt pas enigszins ruimte om nog mee te kunnen, als ze zegt dat ze dacht dat mensen in het leger wat vriendelijker, sympathieker, waren.

Al met al valt de reis erg mee. We zijn, na een trip met prachtige vergezichten, al vroeg in Mitzpe Ramon. Het dorp is in 1951 ontstaan met een paar barakken. Mensen, met name ook Roemeense joden vandaar Ramon, kwamen hier naar toe voor de aanleg van een weg. Het is erg afgelegen. In de begin tijd kwam er een keer per week een vrachtauto met eten en drinken. Mitzpe betekent uitzichtpunt. Nu niet alleen voor touristen bedoeld, ook de militaire interesse in het gebied is groot. Ramon was ook de eerste Israelische astronaut, die uiteindelijk om het leven kwam bij de ramp met de Columbus. De immense krater, en nu ook het dorp, is naar hem vernoemd.

Aan het eind van de middag, vlak na zonsondergang lopen we naar de rand van de krater. Een werkelijk prachtig licht met de opkomende duisternis en halve maan boven de vallei.

De volgende morgen staan we vroeg op. De zon is nog net niet op. De wind heeft vannacht de sporen van gister in de woestijn uitgepoetst. Van achter de horizon vervaagt de zon de nacht. Er ontstaat een grijs gebied, met steeds mistiger rijen bergen. Dan is zij er. Haar warm ochtend licht begint aan het rigoreus uitroeien van de laatste flarden van de nacht. Lange schaduwen worden snel korter. De temperatuur neemt toe. De kleuren worden fletser. Het is meer dan licht in de woestijn. De wind waait het stof weer op.

Het wordt niet heet. In de schaduw in het dorp, waar de wind om de huizen waait, is het zelfs fris. We informeren ons over de wandelroutes.

's Middags, tegen 5 uur gaat de zon weer onder. Het is niet anders. Het wordt snel donker en koud. De wind begint weer met het wissen van de sporen.

We zwemmen heerlijk in het warme water van het zwembad bij het hotel.

We wandelen langs de rand van de krater. De krater is 8 km breed, 40 km lang en is op sommige plekken 380 m hoog. Als je op smalle paadjes langs de rand boven de steile wand loopt, dan is het 380 m diep. We komen de Israel National Trail weer tegen en besluiten geen hals brekende toeren uit te halen door af te dalen in de krater. Na ruim een uur lopen gaat de INT recht door, vrijwel recht naar beneden. We houden het voor gezien. We zitten op een steen en we horen niets. Ik bedoel niets. Ik geloof niet dat ik dat ooit zo heb ervaren. De stilte wordt ruw onderbroken door vier straaljagers. Dan is het weer stil. We lopen rustig terug.

Als we ons hebben verbaasd in dit verlaten oord een hotel te zien met kamers met een eigen zwembad, gaan we terug naar ons hotel. We beginnen zin te krijgen een beetje uit te rusten van de vakantie. Het zit er op een haartje na op.